Değerli kardeşimiz,

Sorunuzun cevabını bir sahabenin günlük hayatında bulabiliriz. Şöyle ki;

كَان رجُلٌ لا أَعْلمُ رجُلا أَبْعَدَ مِنَ الْمَسْجِدِ مِنْهُ ، وكَانَ لا تُخْطِئُهُ صلاةٌ فَقِيل لَه ، أَوْ فقُلْتُ لهُ: لَوْ اشْتَريْتَ حِماراً ترْكَبُهُ في الظَّلْماءِ ، وفي الرَّمْضَاءِ فَقَالَ : ما يسُرُّنِي أَن منْزِلِي إِلَى جنْب الْمسْجِدِ ، إِنِّي أُرِيدُ أَنْ يُكْتَب لِي ممْشَايَ إِلَى الْمَسْجد ، ورُجُوعِي إِذَا رجعْتُ إِلَى أَهْلِي ، فقالَ رسول اللَّه صَلّى اللهُ عَلَيْهِ وسَلَّم :

: قَدْ جمع اللَّهُ لكَ ذلِكَ كُلَّهُ » رواه مسلم .   وفي روايةٍ »

« إِنَّ لَكَ مَا احْتسَبْت »

Bir adam vardı -ki ben mescide ondan daha uzak(ta oturan) bir başkasını tanımıyorum-. Bu kişi cemaatle namazı hiç kaçırmazdı. Kendisine:

– Bir eşek alsan da hava karanlık ve sıcak olduğunda ona binsen, dediler (veya ben dedim).

Adam şöyle cevap verdi:

– Evimin, mescidin yanıbaşında olması beni hiç de memnun etmez. Çünkü ben mescide gidiş ve evime dönüşümün adıma (ecir olarak) yazılmasını diliyorum.

Bunun üzerine Resûlullah (asm) de ona;

“Bunların hepsinin sevabını Allah, senin için derleyip topladı.” buyurdu. (Müslim, Mesâcid 278)

Aynı hadisin bir başka rivayetinde Hz. Peygamber (asm):

“Allah’tan beklediğin, sana verilmiştir.” buyurdu.

Mescid-i Nebevî’ye en uzak yerde oturmasına rağmen bütün namazları cemaatle kılan ve mescide yaya gelip giden bu sahabi, haklı olarak diğer Müslümanların dikkatini çekmiş ve takdirlerini kazanmıştır. Hadisin bir başka rivayetinden öğrendiğimize göre, kendisine bir merkep almasını tavsiye eden Übey İbni Kâ’b (ra)’tır. Burada “denildi” veya “ben dedim” şeklindeki tereddüt, Übey’den sonraki ravilerden birine aittir.

Übey İbni Kâ’b (ra)’ın bu teklifine “Bırak merkep almayı, evimin mescide yakın olmasını bile istemem. Çünkü Mescid’e gelip giderken attığım adımların, sevap olarak hesabıma geçirilmesini diliyorum.” şeklinde cevap vermesi gösteriyor ki, o sahabi mescide yaya gitmenin, binekle gitmekten daha faziletli olduğunu biliyordu.

Yukarıya aldığımız hadis-i şerifin diğer rivayetlerinden öğrendiğimize göre bu sahabi: “Evimin Muhammed’in evine çadır ipiyle bağlı olmasını bile istemem.” demiş. Bu söz Übey (ra)’ın zoruna gitmiş ve olayı Hz. Peygamber (asm)’e haber vermiştir. Hz. Peygamber’in kendisine neden böyle söylediğini sorması üzerine de “mescide gidiş ve dönüşte adımlarının sevabını beklediği” için böyle davrandığını ifade etmiş, yoksa peygambere komşu olmayı istememek gibi bir niyeti olmadığını bildirmiştir. Bunun üzerine Peygamber Efendimiz (asm), “Allah senin için, kendisinden umduğun sevabı yazdırmış, geliş ve dönüşünün sevabını toplamıştır.” buyurmak suretiyle, mescide gidişte olduğu gibi mescitten dönüşte de her adıma sevap verildiğini beyan etmiştir (bk. Müslim, Mesâcid 278; Ebû Dâvûd, Salât 48, 50; İbni Mâce, Mesâcid 15).

Buna göre;

1. İnsan yaptığı işlerden niyetine göre sevap ve ecir alır.

2. Camilere giderken olduğu gibi camiden dönerken atılacak adımlar için de sevap vardır.

3. Sahabiler, sevap hesabını her şeyin önünde tutarlardı. (bk. Riyazü’s-Sâlihîn Tercüme ve Şerhi, Peygamberimizden Hayat Ölçüleri, Erkam Yay., Hadis No: 139, 1057)

Selam ve dua ile…
Sorularla İslamiyet