Değerli kardeşimiz,

“Allah’ım, Rabb’im” ifadeleri, bizim ile bu isimler arasında açık bir ilişkiyi gösterdiği için, bu şekildeki kullanımları yaygınlaşmıştır. Çünkü Allah lafza-i celali, onun bütün isim ve sıfatlarını da kapsadığı için “Allah’ım” dediğimizde “Ey bütün kemal ve cemal sıfatlarına sahip olan ilahım, mabudum!” manaları açıkça zihnimizde özet halde de olsa canlanır.

Keza, Rab ismi, bizi yaratan, şekillendiren, terbiye eden, rızıklandıran, vahiylerle eğiten manasına geldiği için, “Rabb’im” sözcüğü yaygın bir kullanım kazanmıştır.

Aslında Allah’ın diğer bir çok isim ve sıfatlarını da bu şekilde kullanabiliriz. Örneğin; “Halik’ım, Rezzak’ım, Rahman’ım, Rahim’im, Musavvir’im, Fatır’ım,..” ifadelerini de kullanabiliriz. Ancak, genel olarak kültür seviyemiz -yozlaştırıldığı için- ve Türkçenin yapısından kaynaklanan uyumsuzluk, bunların yaygın şekilde kullanılmasına izin vermemiştir.

Arapça’da bu ifade şeklinin muadili olan ifadeler pek çok isimlerde kullanılabilmektedir. Örneğin, “İlahî, Rabbî, Rahîmî, Râzıkî, Ğâfırî, Fâtırî, Hâlikî, Musavvirî, Mâlikî” kullanımlar oldukça yaygındır.

Osmanlıca ifadelerde de bu isimlerden bazıları özellikle erbabı tarafından rahatlıkla kullanılabilmiştir. Bediüzzaman Hazretlerinin eserlerinde, özellikle bazı münacatlarında bunları görmek mümkündür. “Ey Rabb-i Rahim’im, ey Halik-ı Kerim’im” ifadeleri gibi. (bk. Lem’alar, On yedinci Lem’a, On İkinci Nota)

Selam ve dua ile…
Sorularla İslamiyet