Değerli kardeşimiz,

Bu hikayeyi İmam Sübki, Hasan b. Ammar adında bir alimden naklen aktarmıştır. Ancak hikâyenin kesin olmadığını göstermek için “Hukiye/hikâye edildi ki” şeklinde kıssanın zayıflığını gösteren “tamriz sigasını” kullanmıştır. (bk. Subki, Tabakatu’ş-Şafiiyeti’l-Kübra, 2/61)

– Muasır alimlerden el-Useymin de bu hikayenin senet ve metin itibariyle sahih olmadığını belirtmiştir. (bk. Fetava’n-Nur ala’d-Dereb Lil-Useymin)

– Elbani de aynı gerekçelerle bu hikâyenin sabit olmadığını bildirmiştir. (bk. el-Elbanî, Silesetu’l-Ahadis’i-sahiha, 7/148)

– Bir Hanbeli olan ve Vehhabi meşrebine sahip olduğu bilinen el-Elbanî, Hanbeli mezhebinin görüşü olmakla beraber, İmam Ahmed’in açıkça namazı terk edenin kâfir olduğunu söylemediğini ifade etmiş ve doğru görüşün, “namazı terk edenin kâfir olmadığını savunan cumhurun görüşü” olduğunu belirtmiştir. (bk. El-Elbanî, Silesetu’l-Ahadis, 7/144-153)

Hanbeli mezhebinin “namazı terk edenin kâfir olacağı”na dair delillerinden şunları zikredebiliriz:

a) “Haram aylar çıkınca artık o müşrikleri nerede bulursanız öldürün; onları yakalayın, onları hapsedin ve her gözetleme yerinde oturup onları bekleyin. Eğer tövbe eder, namazı dosdoğru kılar ve zekâtı verirlerse, artık yollarını serbest bırakın. Şüphesiz Allah çok bağışlayandır, çok merhamet edendir.” (Tevbe, 9/5) mealindeki ayet.

b) “(Mümin) kişi ile küfür arasında namazın terki vardır.”(Neylu’l-Evtar, 1/291)

c) “Bizimle sizin arasındaki ahit namazdır. Kim namazı terk ederse kâfir olur.”(Neylu’l-Evtar, 1/293)

– Ancak diğer üç mezhebe göre namazı terk eden büyük günah işlemekle beraber kâfir olmaz. Vehbe Zuhayli de bu görüşün daha doğru kabul edildiğini bildirmiştir. (el-Fıkhu’l-İslami, 1/ 504-505)

Selam ve dua ile…
Sorularla İslamiyet